Moet ik dit wel vertellen?

Moet ik dit wel vertellen? Het is een regenachtige zondagmiddag en ik zit op de bank. Net klaar met een boek over influencers. Een kijkje achter de schermen van social media en de kapitalistische drijfveren erachter. Het laat me nadenken over mijn eigen doelen op Instagram terwijl ik naar buiten staar, naar de druppels die steeds harder uit de hemel vallen.

De digitale versie van jezelf

In het boek wordt uitgelegd hoe de digitale versie van onszelf steeds meer verweven raakt met onze real life persoonlijkheid, en zelfs belangrijker wordt dan wie we in het echte leven zijn. Onbewust laten we ons steeds vaker leiden door het ideale social media plaatje: foto’s vertellen ons waar we op vakantie willen, ons eten wordt koud op zoek naar de perfecte food pic, het na-apen van looks die continu in je feed voorbijkomen… Ik vroeg me af of ik mij óók zo laat leiden door social technology. Ben ik ook onbewust slachtoffer geworden van deze movement?

Echt vs. nep

Een beetje wel, moet ik tot mijn schaamte bekennen. Ook ik gebruik hashtags, ga op zoek naar Instagrammable locaties en heb een digitaal imago van mezelf gecreëerd. Tegelijkertijd zorg ik ervoor dat ik me niet in de digitale wereld laat meeslepen. Ik hoef niet rijk en succesvol te lijken, of nepfoto’s te maken om maar zoveel mogelijk volgers te krijgen. Ik vind dat niet belangrijk. Als ik namelijk wel het doel had om echt groot op Instagram te worden had ik het totaal anders aangepakt.

Dan had ik gekopieerd wat anderen deden, dezelfde soort outfits gedragen, mezelf een zachter en likeable imago aangemeten, wie weet zelfs ook aan de cosmetische aanpassingen gegaan. Ik voldoe niet aan het ideale plaatje: niet met mijn persoonlijkheid, mijn uiterlijk en niet met de dingen die ik doe. En dat wil ik ook niet. Dat voelt nep.