Zo, het is alweer een tijdje geleden dat ik hier iets persoonlijks schreef. Sommigen dachten dat ik van de aardbodem verdwenen was, maar… hier ben ik! Het was tijd voor een korte pauze, een harde reset, een break. Even geen werk. Lekker cursussen volgen, reizen, inspiratie opdoen; dáár krijg ik energie van. In dit artikel vertel ik je wat ik ervaarde tijdens mijn mini-pensioen: the good, the bad and the ugly!
Uit de ratrace
Wanneer je besluit uit de ratrace te stappen gebeuren er gekke dingen. Of je nou een pauze neemt omdat je een mentale break nodig hebt, voor iemand moet zorgen of gewoon omdat je er zin in hebt: het is even wennen. Wees voorbereid op mensen die je beslissing niet begrijpen en commentaar leveren. Ook verlies je ineens je dagelijkse structuur. Wég is de haast. De druk die je had. Het voelt als afkicken van adrenaline, een soort rehab voor de altijd-druk-in-je-hoofd verslaving.
Want daar zit je dan om half elf op de bank, met een lege agenda. En nu? Toegegeven, in het begin voelt het alsof je vakantie hebt. Je kunt doen wat je wil. En dat doe je dan ook, want je hebt voor je gevoel heel wat in te halen. Als je nooit tijd voor jezelf hebt, in combinatie met een lange bucketlist, dan gaat er ineens een wereld voor je open. Alles kan, alles mag! Maar waar moet je beginnen?
Teveel vrije tijd?
Veel mensen die een break nemen verliezen zichzelf in die zeeën van vrije tijd. Wanneer álles kan, wat ga je dan doen? Sommigen zijn zelfs drukker dan ze ooit tijdens hun werkperiode zijn geweest. Anderen vervelen zich dood. Wat je ook doet: in ieder geval leer je ontzettend veel over jezelf. Je hebt eindelijk tijd om na te denken over wat je nou eigenlijk wil met je leven. Blijven in die baan? Nieuwe avonturen opzoeken? Misschien een nieuwe hobby oppakken? Het roer helemaal omgooien?
Ik deed niets van dat alles. Nadat ik in coronatijd mijn bedrijf verkocht heb ik het adrenaline-afkickproces al doorlopen. Die druk, die voelde ik al heel lang niet meer. Alles ging lekker. Waarom dan toch een mini-pensioen? Nou…
Mini-pensioen: The Good
Wanneer je een adrenalinejunkie bent zoals ik, die altijd maar bezig is en wiens hoofd nooit stilstaat, heb je nooit écht geleerd om te ontspannen. Dus soms moet je jezelf daartoe dwingen. De beste ideeën komen namelijk als je niet ‘aan’ staat. Je krijgt ineens inspiratie voor een killer business. Je ziet vogels in de lucht die je eerder nooit opvielen. Of je ontdekt dat je eigenlijk best goed kunt koken. Dát doet een mini-pensioen met je. Het is een persoonlijke ontdekkingstocht.
The Bad
Toch is een mini-pensioen niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Je kunt alle tijd van de wereld hebben, maar als de mensen om je heen gewoon moeten werken blijft er alsnog weinig tijd over om leuke dingen te doen. Je merkt dat je nog steeds gebonden bent aan de weekenden voor een borrel of lunch. Lekker reizen? Leuk! Maar niemand kan spontaan met je mee. Gezellig de stad in? Volgende maand, op zondag van 14.00 tot 16.00, hebben ze een gaatje voor je. Mensen zijn nou eenmaal druk. Dat is best frustrerend wanneer jij wél alle tijd van de wereld hebt.
Ook merk je dat anderen je mini-pensioen compleet niet begrijpen. Ze trekken verkeerde conclusies, zoals: ze zal wel een burn-out hebben, of de zaken gaan slecht. Want tijd nemen voor jezelf, gewoon omdat het kan, is nog steeds een beetje taboe. De maatschappij pusht je aan alle kanten om door te gaan tot je erbij neervalt. Nou, ik doe daar dus lekker niet aan mee!
The Ugly
Het meest negatieve aan mijn mini-pensioen? Het verlies van communicatie. Je zou denken dat je juist méér met anderen communiceert wanneer je alle tijd van de wereld hebt. Maar het tegendeel is waar. En dat geldt vooral voor zakelijke contacten. Want weet je, ik was best actief op social media. Dagelijks reageren op comments, DM’s en Stories. Regelmatige koffiedates, co-werken en netwerkavondjes. Dat verdwijnt helemaal. Uit het oog, uit het hart. En dat is best wel slikken. Waar je dacht een steady connectie met iemand te hebben, blijkt het ineens een oppervlakkige relatie.
Je wordt niet meer gevraagd voor interviews, podcasts en collabs. Je agenda én je inbox blijven leeg. Dat was de hele bedoeling van je mini-pensioen, toch? Ehhh, ja en nee. Natuurlijk is het heerlijk om er even uit te stappen. Maar je mini-pensioen gaat ook weer een keer eindigen, en dan is het fijn als je niet helemaal opnieuw hoeft te beginnen.
Ik ben er weer!
Nu moet ik toegeven dat ik daar zelf ook een groot aandeel in heb gehad, hoor. Ik ben namelijk een tijdje helemaal van social media verdwenen. Geen Facebook, Instagram en LinkedIn meer. Deels omdat ik gefrustreerd was door de alsmaar veranderende algoritmes (meer nadruk op video, ughhh!), maar ook omdat ik wist dat ik móest. Als je steeds maar je feed blijft checken kom je nooit helemaal los van het werk. Dus weg ermee. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik zelfs mijn LinkedIn profiel helemaal verwijderd. Dat voelde top! Maar blijkt nu heel onhandig. Want…
Inmiddels ben ik weer aan de slag. LIB en dit magazine blijven, maar daarnaast doe ik nu projectmanagement en consulting. Meer omzet, meer winst en meer lol in je bedrijf! Op dit moment heb ik o.a. een hele toffe klus voor één van de grootste festivals van Nederland. I’m back! Benieuwd naar wat ik in tijdens mijn mini-pensioen allemaal heb gedaan? Dat vertel ik je binnenkort in een nieuw artikel.
Meer lezen?
Hier lees je meer inspirerende artikelen over mini-pensioenen en de ideale werk/privé balans.