Vanmorgen om half zes werd ik, helaas voor mij, twee uur vóór mijn wekker wakker. Dat heb ik de laatste tijd wel vaker, eigenlijk sinds ik aan een nieuw werkavontuur ben begonnen. Ik bruis van de energie. Heb jij dat ook, dat er zoveel goede ideeën in je hoofd rond spoken en je gewoon niet kan slapen door de adrenaline?
Geeft niet, ik draai me nog wel een keertje om, dan val ik vast wel weer in slaap. Fast forward dertig minuten later. Ik staar naar het schilderij op de muur voor me, die ik niet goed kan zien, omdat het buiten nog pikkedonker is. Naast me ligt iemand heel hard te snurken dus die slaap, dat gaat hem niet meer worden. Opstaan dan maar, grrrr.
Met een vissenkom koffie op de bank even de telefoon erbij gepakt. Nieuws en mails checken, vast ochtendritueel, je kent het wel. Het is pas kwart voor zeven. Nog anderhalf uur voordat ik me moet gaan douchen en aankleden. Zal ik dan nog even?
“Nee, je gaat niet alwéér aan het werk. Gisteren heb je tot 23.00 uur achter de laptop gezeten, pak nou eens je rust!” Of althans, zo spreek ik mezelf vermanend toe. Het helpt niet. Mijn gedachten dwalen steeds af. Een rondje Google, it is.
Weer een fast forward. Het is inmiddels 8.00 uur en ik heb in het afgelopen uur een opzet voor een nieuw artikel gemaakt, een ander artikel geredigeerd, inspiratie opgedaan voor het derde artikel én gepost op Instagram. Wat normaal een halve dag werk is heb ik in een uurtje gedaan. En toch ben ik niet moe, sterker nog: ik bruis van de energie! Ik kom helemaal in mijn flow als ik bezig ben met schrijven en nieuwe concepten bedenken. Goed, dan kan ik nu aan mijn dag beginnen. Ik weet nu al dat ik aan het einde van de dag nog niet klaar ben met bruisen. Dan val ik dus weer niet in slaap. Zo gaat het dag in, dag uit. Vermoeiend!
Heel fijn al die energie, maar laat me alsjeblieft vannacht eindelijk weer even slapen!